[Disclaimer: dit stukje tekst bevat mijn mening, gebaseerd op mijn gevoel. Elke overeenkomst met bestaande meningen en gevoelens berust op louter toeval.]
De afgelopen dagen las ik op twitter veel over een jongen van 18 jaar die heel plotseling stierf. Het is de zoon van twitteraar Pien, zo blijkt. Ik ken Pien niet en haar zoon Pieter ook niet. Wel zie ik de verdrietige berichten, van haar en aan haar. Ze raken me.
Pien deelt veel op twitter. Verdriet, wanhoop, liefde en radeloosheid gevangen in berichtjes van 140 tekens.
Ze plaatst zelfs een foto van haar dode zoon, die nu weer thuis is. Ik zie een jongen die lijkt te slapen. De gevouwen handen, zijn houding en de setting verraden: deze jongen is dood. Auw. Wat een pijn. En wat een liefde. Wat een wanhopige, pijnlijke en tegelijk berustende verklaring van liefde en trots. Deze moeder wil haar mooie zoon laten zien aan de wereld.
Zonder het te willen stel ik me voor dat ik de moeder ben die haar zoon… (Merel, stop! Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken….!)
Het beeld maakt indruk op me, het zet me aan het denken en aan het voelen. Maar schokkend, die foto? Nee. De reacties erop. Die wèl.
Schokkend vind ik het verwijt dat Pien dit deelt, dat mensen schrikken en er wakker van liggen. Schokkend vind ik de veroordeling, de smerige woorden aan het adres van Pien en iedereen die haar sterkte wenst. En schokkend vind ik de naïeve veronderstelling dat het de moeder te doen is om aandacht. Mijn god, serieus?! Ik kan me -gelukkig- niet álles voorstellen bij het rouwproces van een ouder, maar ik weet vrij zeker dat ‘aandacht krijgen van willekeurige twitteraars’ in dat proces niet centraal staat.
Niet die foto van een dode jongen, maar de drang om keihard te veroordelen. Daar lig ík wakker van.
met mijn ogen dicht ik alles heel 